I will follow you forever, my leader. [Marvel]

Langzaam opende hij zijn ogen, de zon stralen schenen door het dichte bladerdak heen, recht in zijn ogen. Snel kneep hij ze weer dicht, waarna hij zijn hoofd afwendde. Zijn klauwen, waarmee hij de tak waar hij op zat stevig vast had, wiebelde gevaarlijk heen en weer.'Ik moet de volgende keer toch maar eens een andere tak uitkiezen.' Murmelde hij een tikkeltje chagrijnig. Met een klein sprongetje zweefde hij in de lucht. Zijn grote vleugels zwaaide heen en weer, langzaam kwam hij steeds dichter bij de grond, waarna hij behendig landde.

Zoals iedere morgen werd Marvel als een van de eerste wakker. In het kamp was het nog redelijk stil, en een waterig zonnetje kwam net een klein beetje boven de horizon uit. Aangezien hij de Alpha was was het zijn taak om de boel bij de slapende Guardians op gang te brengen. Eerst zijn dagelijkse ochtend rondje door het hele Camp. Hij spreidde zijn majesteuze vleugels en vloog met grote slagen weg. De frisse ochtend bries streek door zijn veren. Met zijn wijze amberkleurige ogen keek hij neer over de vijf wilgen. Hij concentreerde zich op de slapende uilen, waarvan sommige net wakker werden. Hij hield van de ochtend. Alles was rustig en iedereen was tevreden. Dat was een hele prestatie voor een Alpha als hij. Toen hij jong was was hij vaak erg onzeker. Hij was als Broken al verlegen, maar dat werd nog erger toen hij Magican werd en de gave Telikinese bij hem werd ontdekt. Eerst wilde hij het niet. Hij wilde gewoon net als zijn vrienden zijn, die allemaal net begonnen te leren hoe ze een vuurbal moesten maken, of een windstoot konden afvuren. Maar nee, hij kreeg les van de beste leraar die je kon hebben, de vorige Alpha. Er waren vele Magicans jaloers op hem, maar hij had graag met een van hen geruild. Hij weigerde om zich te gedragen als een echte Beta, en was niet erg geliefd binnen de Tribe. Toen hij eenmaal Alpha werd aanvaarde hij zijn lot, en begon hij zelfverzekerder te worden. Hij kreeg de smaak te pakken en knokte zich op tot nu. Nu was hij een wijze en gerespecteerde Alpha. Natuurlijk had je nog van die uilen die hem niet mochten. Die zullen er altijd blijven, maar dat hoorde er eenmaal bij. Hij was blij met zijn rang, maar verlangde toch soms naar het leven als gewone Giardian. Diep in gedachten verzonken merkte hij een beweging op. Zijn scherpe ogen richtte zich op de tak, en hij zag Soren, een van de Guardians die hij het meest vertrouwde, tussen de takken. Hij maakte zich klaar voor de landing en streek neer naast Soren. 'Goedemorgen, Sorwen', zei hij met zijn diepe stem. 'Lekker weertje vandaag, hè?', vervolgde hij, gewoon om het gesprek op gang te laten komen.

Langzaam en inspecterend liet hij zijn blik over het lamp gaan, langs de vijf wilgen en eindigend bij de stapel met prooi. Erg gevuld was die nog niet, maar ach, dach Soren, de dag was nog niet eens echt begonnen. Zijn alfa, de persoon die Soren in zijn hele leven zou blijven volgen en gehoorzamen streek naast hem neer. Even was er een luchte frons op het gezicht van de jonge guardian te zien. Deze verdween vrijwel weer en veranderde in een vriendelijk glimlachje. 'Goedemorgen Soren', sprak hij met zijn diepe stem. 'lekker weertje vandaag, hè?' Vervolgde hij. Nogsteeds was een klein glimlachje van Sorens gezicht af lezen, dit keer om de poging die zijn alfa deed om een gesprek om gang te late. krijgen. 'Ook goedemorgen', sprak Soren met een klein knikje. 'En zeker, het weer ziet er goed uit voor vandaag.' Vervolgde hij eerbiedig waarna hij een klein stapje opzij zette. Zijn klauwen porde een tikkeltje nerveus in de harde grond onder hem. De jonge guardian had veel respect voor zijn alfa, en dat liet hij dan ook graag merken. Met een serieuse blik keek hij Marvel aan. Hiervoor moest hij zijn hoofd een tikkeltje omhoog buigen. Soren was een stuk kleiner dan Marvel. Dan de meeste uilen, bedacht hij spijtig. 'Hmm,' bromde hij bijna onhoorbaar.'Heeft u misschien nog een klusje voor me?' Dit keer luid en duidrlijk zodat Marvel het zou verstaan.'Een patrouille ofzo,' Vervolgde hij waarna hij Marvel vragend aankeek.

Inspecterend liet Marvel zijn blik door the Guardian Tree glijden. De meeste Guardians lagen nog te slapen, maar sommige vlogen al uit om de eerste prooien van de dag te vangen. De meeste daarvan waren voor de Brokens en hun moeders, of voor de Owlds. Dat kwam door het soepele systeem dat de Gayenen hadden. De Gayenen waren een gezellig volkje waarmee het erg goed ging. Ze hadden een mooi gebied en veel gezonde uilen in hun Tribe. Ze hadden ook vele goed werkende systemen. Bijvoorbeeld dat iedereen ongeveer evenveel eten kreeg. Dat werkte als volgt: Als de Guardians gingen jagen mochten ze zelf altijd één of twee gevangen prooien eten. Dat lag eraan hoeveel je ving. De rest legde je op de prooistapel. Daarvan mocht je pakken wat je wilde, maar wel in bepaalde hoeveelheden. De Owlds mochten bijvoorbeeld iets meer eten dam de Magicans. Maar die mochten wel weer meer eten na een training. Het was een ingewikkeld systeem, maar de meeste uilen snapte het en hielden zich eraan. Een tikkeltje afwezig richtte Marvel zich weer op Spren. Die begon een beetje te praten. . 'Ook goedemorgen', sprak Soren met een klein knikje. 'En zeker, het weer ziet er goed uit voor vandaag.' Vervolgde hij eerbiedig waarna hij een klein stapje opzij zette. Zijn klauwen porde een tikkeltje nerveus in de harde grond onder hem. Marvel knikte goedkeurend. Hij wist dat de meeste Guardians veel respect voor hem hadden.  Met een serieuse blik keek Soren hem aan. Hiervoor moest hij zijn hoofd een tikkeltje omhoog buigen. Soren was een stuk kleiner dan Marvel. Dan de meeste uilen, bedacht hij spijtig. 'Hmm,' bromde hij bijna onhoorbaar.'Heeft u misschien nog een klusje voor me?' Dit keer luid en duidrlijk zodat Marvel het zou verstaan.'Een patrouille ofzo,' Vervolgde hij waarna hij Marvel vragend aankeek. 'Laat me even denken.', zei Marvel met zijn wijze en diepe stem. 'Patrouille hoeft niet, er is al iemand onderweg. Jagen kan, maar het is niet noodzakelijk. Misschien kan je even een rondje maken door het kamp, en kijken of uilen iets nodig hebben? Als er dan iets is, kan je het aan mij rapporteren'

Rustig wachtte Soren het antwoord van zijn alfa af. Snel liet hij zijn ogen weer over het kamp gaan. Vele uilen waren al op, maar sommige clangenoten waren nog in dromenland.'Laat me even denken.', zei Marvel met zijn wijze en diepe stem, snel richtte Soren zijn aandacht weer op hem.'Patrouille hoeft niet, er is al iemand onderweg. Jagen kan, maar het is niet noodzakelijk. Misschien kan je even een rondje maken door het kamp, en kijken of uilen iets nodig hebben? Als er dan iets is, kan je het aan mij rapporteren' Soren gaf een klein knikje als antwoord. Moest hij nou langs iedereen gaan en vragen of er nog iets bijzonders was? Wat moet, dat moet, bedacht hij stug. 'Prima, dan ga ik dat nu meteen maar doen.' Een verveelde onder klank was in zijn stem te bespeuren. Met krachtige vleugelslagen vloog hij op.

Kort ^^

Nog een keer keek Marvel met zijn amber kleurige ogen over de grote vijf wilgen die samen met the Center het kamp vormde. Dit was zijn gebied. Hij kon hiermee doen wat hij wilde. Er waren ook Alpha's die dat echt deden. Die vermoordde al zijn onderdanen en hield het gebied voor zichzelf. Hij, Marvel, zou dat nooit doen. Zijn Tribe was zijn leven. Hij hongerde niet naar macht. Hij wou alleen maar een tevreden volkje en genoeg eten voor de hele Tribe. En dat was aardig gelukt. Althans, tot nu toe. Soms, als Marvel in zijn vertrouwde holte in The Big Tree lag, vreesde hij dat er een dag zou komen dat dat niet langer zo was. Maar meestal probeerde hij die gedachten uit te bannen en ergens anders te denken. Denken. Dat deed hij veel. Hij was vaak druk bezig in zijn hoofd en vergat soms wat hij aan het doen was. Dat gebeurde nu ook. Hij schudde zijn gedachten van hem af en richtte zich weer op Soren. Die begon te praten. 'Prima, dan ga ik dat nu meteen maar doen.' Een verveelde onder klank was in zijn stem te bespeuren. Met krachtige vleugelslagen vloog hij op. Marvel wist dat niet alle Guardians zijn klusjes even leuk vonden. Maar sommige dingen moesten ook gebeuren. Natuurlijk kon hij zelf dat rondje maken, maar Soren had ok een klusje gevraagd, en hij had die gegeven. Toch?