Oh the boredom.

Een donker gekleurde kerkuil zweefde over de velden. Zijn gitzwarte ogen keken met een haarscherp beeld door het droge gras heen om een prooi op te kunnen speuren. En hij vond er een; een jonge maar vrij vette woelmuis bewoog zich in een razend tempo door het gras, misschien vluchtte het voor iets anders weg, of misschien had het de kerkuil zien zweven in de lucht, of zijn schaduw over het land zien verplaatsen. Dat was geen probleem voor de uil; althans, als het hol van de muis niet in de buurt was. Daarom besloot de uil maar vaart te maken en zijn vleugels zo te houden dat hij nog aerodynamisch werd. Ze werden snel op en neer bewogen maar waren zoals altijd geruisloos, wat hem en andere uilen tot de perfecte moordmachine maakte. Het laatste stuk besloot hij te duiken, wat zijn snelheid goed deed. Eenmaal net boven de grond klapte hij zijn vlijmscherpe kromme klauwen uit en greep daarmee de muis. Als de gespietste nagels hem al niet gedood hadden, dan deed de klap waarmee Insane hem tegen de grond gewerkt had, het wel. Hij pakte het levenloze lijkje uit zijn klauwen vandaan en bewoog zijn kop achterover, waarna hij het diertje in één slok naar binnen werkte.

Eenmaal klaar met zijn maal verorberen ging hij op een dichtstbijzijnde afgebroken boomstam zitten. Zijn ogen gleden over de rest van de boom heen, die kaal en half door de insecten afgevreten naast de stomp lag. Die was een hele tijd geleden door de bliksem geraakt, dat kon niet anders. Niet erg gek als er zo weinig bomen bij elkaar stonden. Hij speurde de omgeving af maar zag niets. Hij slaakte een kleine zucht. Hij was gevuld en hij was groot en sterk, hij had niks te klagen. Toch moest hij toegeven dat hij zich af en toe dood verveelde, als eenzame uil. Een deel binnenin hem schreeuwde om actie, spanning, gevechten. Zijn snavel en klauwen gebruiken waar ze goed voor waren; andere wezens aan stukken scheuren. En dan bedoelde hij niet die kleine onnozele woelmuis die hij net van het leven had beroofd. Hij liet een korte ontevreden krijs horen, en sloot zijn ogen daarna half, wachtend op het moment dat er iets zou veranderen in zijn leven.

De hitte die de lucht in zijn greep hield maakte het vliegen nog zwaarder dan het al was. Lange afstanden waren nooit een probleem geweest, maar op een lege maag werd het al snel een grotere uitdaging. Toch weigerde de kerkuil te stoppen met vliegen. Nog niet, nog heel even. Maar dat even werd alsmaar langer en langer. En uiteindelijk kon de kerkuil niets anders dan langzaam dalen tot haar scherpe klauwen in contact kwamen met de zachte aarde. Een vreemd gevoel toch altijd na zo'n flink stuk vliegen. Het voelde onnatuurlijk, alsof ze haar ogen had gesloten en droomde. Als ze haar ogen weer zou openen zou ze weer hoog in de lucht zijn. Dan zou de aarde onder haar op niets meer lijken dan een verre, onaantastbare illusie. Maar het was geen illusie. De nagels van haar klauwen boorde zich in de zachte grond, woelde die onbewust een beetje om terwijl ze het gevoel eigen probeerde te maken.

Het was een vrij korte pauze, maar het was genoeg voor Taranis. Ze schudde even met haar kop, klapte haar vleugels uit en steeg weer op. Ze was nog maar een paar minuten onderweg of ze zag een andere uil een stuk verder op een afgebroken boomstam zitten. Ook een kerkuil, dat zag ze direct. Maar dit was er een die haar niet bekend voor kwam. De twijfel sloeg toe. Naar beneden gaan en met hem praten? Nee. Waarom zou ze? Iedereen keerde haar de rug toch toe. Ze was anders, dat wist ze. Waarom zou ze het dan gaan opzoeken. Taranis had net besloten dat het beter was om verder te vliegen toen haar vleugels het begaven. De korte pauze, waarvan ze aanvankelijk had gedacht dat ze er genoeg van was uitgerust, bleek haar nu tegen te werken. Ze daalde, sneller dan onder andere omstandigheden normaal zou zijn. Haar maag rommelde en haar vleugels voelde zwaar. Maar dat waren niet de zorgen die Taranis nu aan haar hoofd had. Ze was te dicht in de buurt van de andere kerkuil.